azul, azul, azul
el hálito quemaste del estío
comenzaba a dorar el terciopelo
del prado, en donde se remanasa el rio.
A lo lejos el humo de un bohío,
tal de una novia el intocado velo,
se alza hasta perderse en el vacío,
con un andulante y silencioso vuelo.
depronto me dijiste:- el amor mío,
es puro y blando, asi como ese rio,
que rueda allá sobre el lejano suelo.
y me miraste al terminar, tranquila,
con el alma asomada a tu pupila y estaba azul tu alma como el cielo.
POEMA JULIO FLOREZ REA
POEMAS DEL ALMA
escrito por valentina zapata.
dijous, 30 d’abril del 2009
Subscriure's a:
Comentaris del missatge (Atom)
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada